وقتی سردردها وبغض ها دست از سرم بردارند...

دستت را میگیرم...

می رویم سرتاسر خیابانی راکه...

به قدم هایمان معتاداست...

نفس میکشیم...

این هیاهو وشلوغی راجدی نگیرعزیزم...

من هنوز هم درسکوت تو...

زندگی میکنم...

میخندم...

گریه میکنم...

ومیمیرم...

شب ها از صدای هق هق سطل زباله ی اتاقم خوابم نمیبرد...

من هر شب قبل از خواب...حرفهایم را روی کاغذهای چک نویس وبه درد نخور می نویسم...

بعد مچاله میکنم و در سطل زباله می اندازمشان...

سطل زباله ی مهربانم تاصبح برایم اشک می ریزد...

وجودش،آمیزه ای از زیبایی های طبیعت...

هردانه ی زلفش،رودی...

هر ذره ی روحش،روحی...

با چشمانی که خواب را از شب گرفته اند...

و دستانی که نور از آنها چکه می کند...

تجلی کوچکی...از ذات عظیم خداوندی...

...

بی ربط نوشت: تو برای من خودِ غرورمی... :)

شبانه ،
نقش ميزدم بر بوم های نقاشی ،
هفت پرنده را ،
از زوايای ديد قلبم .
صبح که چشم گشودم ،
هفت تابلو ديدم از تو ،
تو !
با انحنای نرم آرامش چشمها و خطوط چهره و اندام بی نهايت زيبايت !
وحی
زيبايی تويی !
تو الهام می بخشی ،
تو می آوری روشن ترين کلماتِ ناياب را ،
تمامِ صفت های بی مانندِ آن کلماتِ نادر تويی !
دستم را تو ميگيری ،
من فقط می نويسم شعری را که تويی !

                                              "سیدعلی صالحی"

آغاز ديوانگی است...
اينگونه که من ميخواهم هر نفس بوسيدن چشمهايت را.
زاده شدنم مگر برای همين رسالت نبوده است؟ 

                                                         "سیدعلی صالحی"