پشت کاجستان،برف.

برف،یک دسته کلاغ.

جاده یعنی غربت...

باد،آواز،مسافر وکمی میل به خواب.

شاخ پیچک ورسیدن وحیاط...

من ودلتنگ، واین شیشه ی خیس...

مینویسم، وفضا...

مینویسم و دودیوار و چندین گنجشک...

یک نفر دلتنگ است...

یک نفر میبافد...

یک نفرمیشمرد...

یک نفرمیخواند...

زندگی یعنی:یک سار پرید!

ازچه دلتنگ شدی؟

دلخوشی ها کم نیست:مثلااین خورشید،

کودک پس فردا،

کفتر آن هفته.

یک نفر دیشب مرد

وهنوز،نان گندم خوب است.

وهنوز،آب میریزد پایین،اسبها مینوشند.

قطره ها درجریان،

برف بردوش سکوت

وزمان روی ستون فقرات گل یاس.

+گاهی چقدر عجیب یک شعر متناسب میشه با حالتون...

شبانه ،
نقش ميزدم بر بوم های نقاشی ،
هفت پرنده را ،
از زوايای ديد قلبم .
صبح که چشم گشودم ،
هفت تابلو ديدم از تو ،
تو !
با انحنای نرم آرامش چشمها و خطوط چهره و اندام بی نهايت زيبايت !
وحی
زيبايی تويی !
تو الهام می بخشی ،
تو می آوری روشن ترين کلماتِ ناياب را ،
تمامِ صفت های بی مانندِ آن کلماتِ نادر تويی !
دستم را تو ميگيری ،
من فقط می نويسم شعری را که تويی !

                                              "سیدعلی صالحی"

آغاز ديوانگی است...
اينگونه که من ميخواهم هر نفس بوسيدن چشمهايت را.
زاده شدنم مگر برای همين رسالت نبوده است؟ 

                                                         "سیدعلی صالحی"

تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن...که دوست خود روش بنده پروری داند...

غلام همت آن رند عافیت سوزم...که در گداصفتی کیمیاگری داند...

وفاوعهد نکو باشد ار بیاموزی...وگرنه هرکه تو بینی ستمگری داند...

                                                                            "حافظ"

تنگ آب از روزهای قبل خالی تر شده است

زندگی در دوستی بامرگ عالی تر شده است...

برای صحبت آیینه ها به سنگ بیندیش...

صریح باش که دل طاقت کنایه ندارد...

درمقامات تحیر جای استدلال نیست

عقل می خواهد که من هرگز نفهمم چیستم...

                                                       "فاضل نظری"

آری،ما غنچه یک خوابیم...

-غنچه خواب؟ آیا می شکفیم؟

-یک روزی،بی جنبش برگ.

-اینجا؟

-نی،در دره ی مرگ...

-تاریکی،تنهایی...

-نی،خلوت زیبایی...

-به تماشا چه کسی می آید؟چه کسی مارا می بوید؟

- ...

-و به بادی پرپر...؟

- ...

- و فرودی دیگر؟

- ...

+دوست دارم سهراب سپهری عزیز... :)

رفتی تو و رفتی تو و...جای تو را از یاد تو آکنده اند...

تصویر زیبای تو را....تصویر زیبای تو را برسنگ وصخره کنده اند...

انگار که روح فرهاد...ز بیداد...ز بیداد...سر داده ناله برباد...

شیرین من کجایی؟...شیرین من کجایی؟...

از بیستون می آید صدایی...امان از این جدایی...شیرین من کجایی؟...

فرهادم وفریاد من تا آسمان ها میرود...همراه یادت یاد من تا بی زمان ها میرود...

امان از این جدایی...شیرین من کجایی؟...

ای هرستون از بیستون با نقش تو آذین شده...ای کام بخت پیر گل با نام تو شیرین شده...

با شوق دیدن تو سرتا به پا نگاهم...تا نقش خود ببینی در چشم بی گناهم...

می گیرمت از شب خبر...شیرین من کجایی؟...

میپرسمت از هر سحر...شیرین من کجایی؟...

گویی هنوزهم تیشه ام باصخره دارد گفت وگو...تا که بگیرد بیستون از خون سرخم آبرو...

از بیستون می آید...شبانه...شبانه...عشقی که می سراید باگریه این ترانه...

"هرسونسیمی می وزد...ویران تر از ویران منم...هرسایه اینجا میخزد...چون روح سرگردان منم..."

+من خرابه این شعرم...آه...امان از این شعر...

وقتی دست اندوه
صندوقچه ی ذهنم را
از کلمات تهی می کند
این برق نگاه توست
که شعر را
به تن این کاغد سیخ می کند...

"شهریار شفیعی"

+چند وقته نمی تونم بنویسم باز... :| چقد ننوشتن آزار دهندست... :|

نوروز من

آغوش گرم توست...

چشم که باز می کنی

بهار می رسد از راه.

+پیشاپیش عید همه مبارک...خوش باشین... :)

همین که از من دور باشی کافیست...

تا قلبی آشنا بایستد

و قطار خوشبختی ایستگاهش را گم کند...

همین که از من دور باشی بس است...

تا ماه و روشنی از من دور باشند

و کسی در گیجی خیابان به تاریکی رجوع کند.

                                                "محمد آشنا"

+تو بودی،تو تقویمام که تغییرا رو کاشتی...واسه رسیدن یه مسیر طولانی داشتی...

صحبتی نداری ؟
آفتاب می زند چشمم را ،
سايه روشن هايی
کم و زياد می شوند.

باد می آيد.
می خواهم دستی بکشم در موهايم ،
نمی توانم.
می خواهم آبی بزنم صورتم را ،
نمی توانم.
می شکنم انحنای کمرم را و قد می فرازم.
سرم را بالا ميگيرم
و تظاهر می کنم که عادی ام.
قلبم ،
ضربه می زند بر استخوان های سينه ام.
قدم می گذارم بر پله های چوبی،                                                                                                       نمی گذارند بشنوم صدای گام های استوارم را
اين دمپايی های لعنتی و زنجير های دست و پايم.
روياهايم ،
چون ماهی های زنده در روغن داغ ماهيتابه ،
در حلقه طناب فراز سرم ،
دست و پا می زنند. 

                          "سیدعلی صالحی"

مرده بُدم،زنده شدم.گریه بُدم،خنده شدم

دولت عشق آمدومن دولت پاینده شدم

گفت که دیوانه نئی،لایق این خانه نئی

رفتم ودیوانه شدم،سلسله بندنده شدم

گفت که سرمست نئی،رو که ازاین دست نئی

رفتم وسرمست شدم وز طرب آکنده شدم

                                                   "مولانا"

+آه...چقدزیباست...وای...شمس...مردگمشده درتاریخ...مرد بزرگ...

+بنظرم بهترین شاعر گذشته ی ایران...مولاناست...البته هنوز خیلی از شاعرای قدیمی رو خوب نمیشناسم...

دیرگاهیست

چشمان من پشت پلکهای تاریک مانده اند...

پاکت ها می آیند و

نامه ای در آن ها نیست...

نامه ها می آیند و

کلمه ای در آن ها نیست...

کلمه ها می آیند و

معنایی در آن ها نیست...

روزنامه ها سپیدند...

برف ها را ورق میزنم...و شعری در آن ها نیست...

در کوچه،آوای گام ها بر سنگفرش می پیچد...اما رهگذری نیست.

لباس های من...

خالی به خیابان می روندوخالی برمی گردند...

دیرگاهیست...بی پژواک صدایم...رو به دریا پیر میشوم.

مرا توفان های نابهنگام مچاله کردند...

همین توفان ها

که ویران می وزند و تردی معناهایم را می خشکانند...

+نویسنده:نامعلوم...

من تو را برای شعر برنمی گزینم...

شعر مرا برای تو برگزیده است...

در هوشیاری به سراغت نمی آیم...

هربار از سوزش انگشتانم...در میابم که باز نام تو را می نوشتم...

                                                                       "حسین منزوی"

از این که درپی همیم،

خوشحالم...

از اینکه به هم نمی رسیم،

خوشحالم...

این که من سایه می شوم و تو آفتاب

خوشحالم...

از روزی می ترسم

که شب وروز بهم بخورد و ما به هم برسیم

می ترسم در هم تکرار شویم...

بگذار من همیشه شب باشم و تو روز

حال عمومی من از این نرسیدن خوش است!

                                               "محمد آشنا"

 +البته حتی اگه همیشه قرار باشه به هم نرسیم...اونم تکراری و دوس نداشتنی میشه...ما برای اتفاقی وناگهانی بودن باهمیم!برای تازه و همیشگی بودن!

بی ربط نوشت: نمی دونی چقد داره این روزا(مخصوصا همین امروز)سخت میگذره...تلخ می گذره...

کجایی؟...کاش بیای...کاش باشی...

...اما

اعجاز ما همین است:

ما عشق را به مدرسه بردیم...

در امتداد راهرویی کوتاه

در آن کتابخانه ی کوچک...

تا باز این کتاب قدیمی را

که از کتابخانه امانت گرفته ایم

-یعنی همین کتاب اشارت را-

باهم یکی دو لحظه بخوانیم...

ما بی صدا مطالعه میکردیم...

اما کتاب را که ورق می زدیم

تنها

گاهی به هم نگاهی...

ناگاه

انگشتهای "هیس!"

مارا از هرطرف نشانه گرفتند...

انگار غوغای چشمهای من و تو

                                     سکوت را

                                             در آن کتابخانه رعایت نکرده بود...!

این روزها که می‌گذرد

شادم

زیرا

یک سطر در میان

آزادم

و می‌توانم

هر طور و هر کجا که دلم خواست

جولان دهم

ـ در بین این دو خط ـ

                           قیصر امین پور

نه!
کاری به کار عشق ندارم!
من هیچ چیز و هیچ کسی را
دیگر
در این زمانه دوست ندارم
انگار
این روزگار چشم ندارد من و تو را
یک روز
خوشحال و بی ملال ببیند
زیرا
هرچیز و هرکسی را
که دوستر بداری
حتی اگر یک نخ سیگار
یا زهرمار باشد
از تو دریغ میکنند...
پس
من با همه وجودم
خود را زدم به مردن
تا روزگار دیگر
کاری به کار من نداشته باشد
این شعر تازه را هم ناگفته میگذارم...
تا روزگار بو نبرد...
گفتم که
کاری به کار عشق ندارم!

                                            قیصر امین پور

تنهايم در وبلاگم...
چسبانده ام چشمهايم را به صفحه مانيتور...
ببينم جز من کسی نيست ديگر...
پشتِ اين نوشته ها...
آن دورها...؟

مسئله ؟
بودن يا نبودن ؟ ....
نه ، مسئله اين نيست.
معمٌا تويی آه بی جوابی !
سوال منم
آه پاك شده صورتم.
منِ بی تو ،
تویِ بی من ،
دردآورترين مسائل بی پاسخ !

خداحافظ !

خداحافظ پرده نشین ِ محفوظ ِ گریه ها !

خداحافظ عزیز ِ بوسه های معصوم ِ هفت سالگی !

خداحافظ

گـُـلم

خوبم

خواهرم ...

خلاصه ی هر چه همین هوای همیشه ی عصمت !

خداحافظ ای خواهر ِ بی دلیل ِ رفتن ها !

خداحافظ ....

حالا دیدار ِ ما به نمی دانم آن کجای فراموشی !

دیدار ِ ما اصلن به همان حوالی ِ هر چه بادا باد !

دیدار ِ ما و دیدار ِ دیگرانی که ما را ندیده اند !

پس با هر کسی از کسان ِ من

از این ترانه ی محرمانه سخن مگوی !

نمی خواهم آزردگان ِ ساده ی بی شام و بی چراغ

از اندوه اوقات ما با خبر شوند !

قرار ِ ما از همان ابتدای علاقه پیدا بود !

قرار ِ ما به سینه سپردن ِ دریا و ترانه ی تشنگی نبود !

پس بی جهت بهانه میاور

که راه دور و خانه ی ما یکی مانده به آخر دنیاست !

نه !

دیگر فراغی نیست !

حالا بگذار باد بیاید ....

بگذار از قرائت ِ محرمانه ی نامه ها و رویاهامان شاعر شویم !

دیدار ِ ما و دیدار ِ دیگرانی که ما را ندیده اند !

دیدار ِ ما به همان ساعت ِ معلوم ِ دلنشین !

تا دیگر آدمی از یک وداع ساده نگرید !

تا چراغ و شب و اشاره بدانند که دیگر ملالی نیست ...

حالا می دانم سلام مرا به اهل هوای همیشه ی عصمت خواهی رساند !

یادت نرود گــُـلم !

به جای من از صمیم ِ همین زندگی ،

سرا روی چشم به راه مانده گان مرا ببوس !

دیگر ،

سفارشی نیست !

تنها جان ِ تو جان ِ پرنده گان ِ پر بسته ای که دی ماه

به ایوان ِ خانه می آیند !

خداحافظ ...

جیغ یک گربه ام و زندگی ام در گونی ست

بغض را می کنم و گریه ی من قانونی ست

شب شده می روم از خواب به رؤیایی که...

خواب، خونی و شبم خونی و رؤیا خونی ست!

آنچه گفتم شدی و آنچه نگفتم بودی

گربه ی مرده شدم، گریه ی جفتم بودی

نه لبی مانده به بوسه، نه لبی روی لبی

منم و استرس و خاطره هایی عصبی

مثل یک بغض گلوگیر، پُر از لخته ی خون

تف شدم از شب غمگین تو با بی ادبی

خسته از قبل، ولی خسته تر از آینده

تف شدم بر سر سیگاری ِ تو با خنده

دشمنانم وسط ِ کوچه معطّل بودند

و رفیقان که همه بر سر ِ منقل بودند!

آسمان، دود... خدا دود... رفیقانم دود...

اوّل قصّه یکی بود و یکی باز نبود

وسط ِ سطل زباله، وسط ساعت هشت

گربه ای بود که دنبال غذایی می گشت

قرص را می خوری و پُر شده از سردردی

در زمان عوضی رفته و برمی گردی

آخرین وقت نمازی و اتاقی غصبی!

خسته از اینهمه تردید به من می چسبی

مثل یک گربه که رؤیاش پلنگی بوده

مثل خوابی که تهش صبح قشنگی بوده!

در سرم وحشت فردا و پُر از دیروزم

بغلم می کنی و در بغلت می سوزم

قرص ماه منی و حل شده ای در آبم

بغلم می کنی و در بغلت می خوابم

دهنم بسته شده از لب تو، از سُرب ِ ...

شب ولگرد در آغوش هزاران گربه!

کنار مشتی خاک...در دوردست خودم،تنها،نشسته ام...

نوسان ها خاک شد...و خاک ها از میان انگشتانم لغزید و فروریخت...

شبیه هیچ شده ای!

چهره ات را به سردی خاک بسپار...

اوج خودم را گم کرده ام...

میترسم،از لحظه ی بعد، و از این پنجره ای که به روی احساسم گشوده شد.

از پنجره غروب را به دیوار کودکی ام تماشا میکنم...

بیهوده بود،بیهوده بود.

خورشید،در پنجره میسوزد...

پنجره لبریز برگ ها شد. با برگی لغزیدم.

پیوند رشته ها با من نیست...من هوای خودم را مینوشم...و در دوردست خودم تنها نشسته ام.

روی دشتی دورافتاده آفتاب بال هایم را میسوزاند،و من در نفرت بیداری به خاک می افتم.

کسی روی خاکستر بالهایم راه میرود...

بی همگان به سر شود . بی تو به سر نمیشود
داغ تو دارد این دلم . جای دگر نمیشود
بی تو برای شاعری . واژه خبر نمیشود
بغض دوباره دیدنت . از تو به در نمیشود
فکر رسیدن به تو . فکر رسیدن به من
از تو به خود رسیده ام . این که سفر نمیشود
بی همگان به سر شود . بی تو به سر نمیشود
داغ تو دارد این دلم . جای دگر نمیشود
دلم اگر به دست تو . به نیزه ای نشان شود
برای زخم نیزه ات . سینه سپر نمیشود
صبوری و تحملم . همیشه پشت شیشه ها
پنجره جز به بغض تو . ابری و تر نمیشود
بی همگان به سر شود . بی تو به سر نمیشود
داغ تو دارد این دلم . جای دگر نمیشود
صبور خوب خانگی . شریک زجه های من
خنده خسته بودنم . زنگ خطر نمیشود
حادثه یکی شدن . حادثه ای تازه نبود
مرد تو جز تو از کسی زیر و زبر نمیشود
به فکر سر سپردنم . به اعتماد شانه ات
گریه بخشایش من که بی ثمر نمیشود
همیشگی ترین من . لاله نازنین من
بیا که جز به رنگ تو دگر سحر نمیشود

بی همگان به سر شود . بی تو به سر نمیشود
داغ تو دارد این دلم . جای دگر نمیشود
بی همگان به سر شود . بی تو به سر نمیشود
داغ تو دارد این دلم . جای دگر نمیشود

با توام ای لنگر تسکین ای تکان های دل...ای ارامش ساحل!

                                           با توام ای نور ای منشور ای تمام طیف های افتابی...

ای کبود ارغوان ای بنفش ابی...

با توام ای شور ای دلشوره ی شیرین...

                                           با توام ای شادی غمگین  ای غم...غم مبهم!

ای نمی دانم...

هرچه هستی باش اما کاش...نه جز اینم ارزویی نیست:

                                              هر چه هستی باش اما باش...