+مطلب قبلی رو حذف کردم...چون یک نفر که خیلی خوبه...اینو ازم خواست...

"من باید آنچه را احساس میکنم بنویسم...و مینویسم!ولی تو ای پاسدار جهالت...اگر میخواهی دهان فریاد مرا قفل کنی...قفل کن! اما فراموش مکن...همان انسانی که دیروز ندانسته،برای تو قفل میساخت...امروز دانسته کلیدش را برای من میسازد!..."

                                            ---------------------------------------------------

" بر روی سنگ قبرم نوشته بودند: در1306متولد شد و 1333مُرد...!

دروغ نوشته بودند!...سال 1306،سالی بود که من مردم،و زندگی من،پس از سالها مرگ تحمیلی در 1333شروع شد!...سنگ قبر را وارونه کردم تا حقیقت را آنچنان که بود بنویسم، روحم با خنده گفت:"شاعر فراموش کن این مسخره بازیها را...به کسی چه مربوط است که تو کی آمدی و کی رفتی؟!برو بخواب!..."    من هم خنده کنان رفتم...خوابیدم، چه خوابی! چه خواب خوبی...کاش همه میفهمیدند...! "

                                                                           .

                                                                           .

                                                                           .

 چقدر دوست دارم این کتاب رو...هرچند بعضی از قسمت هاش بسیار اندوهگینم میکنه...اما فوق العادست...

ریل های بی قطار

سوت های بی ریل !!!

سوزن بان پیر

 خاطرات هنوز نمرده اش را

در اتاقک چوبی موریانه وار

 میان آوارهای تو خالیش

نبش قبر می کرد

و چه قبیحانه می گریست

بر قطار هایی که بی سوت او

با سرعت می گذشتند

و  واگن های مسافران

حلقه های گم شده ای بودند 

در خمیازه های کش دارش...

وقتی نگاه میکنم به ماه توی آسمون...فک میکنی چی میبینم...بجز تو وگذشتمون...تموم این ثانیه ها فقط به تو فک میکنم...لحظه به لحظه بیصدا فقط به تو فک میکنم...

شبونه شونه های من...وقتی میشن بی تکیه گاه...فقط تورو ازم میخوان با التماس این نگاه...

عاشق وقتی َم که میدن بم اخطار

شاید فک می کنن اصلاح شم امسال

ولی انگار نه انگار...

عاشق ریسکم چون زندگی با خطرم قشنگه

 بله دیوونه م اما زیدم میگه نمی کنم ترکت

 در عوض درکش می کنم "دکترا جوابم کردن

 امیدشونم ازم قطعه..."

عاشق خودشناسی َم و ضعفو باس کشفش کرد

 ترسو باس دفنش کرد

 هدفو باس شناخت و بعدم سمتش رفت

 عاشق وقتی َم که منم و خدا و بس...

این ترانه بارداره

حامله س

اسم بچه هاشم پیام و نوید و امید و خاطره س...

گلدان های کوچک پشت پنجره ها...

خلاصه تمام باغ هایی ست...

                که کُشتیم...در خود... 

بگو چه مرگته که دوباره میخونی...دوباره بی فایدست...خودت که میدونی...بگو چه مرگته که بازم پر از حرفی...سراپا آتیشی تو این شبه سنگی...

پرنده ای اما اسیر کوچ خودت...همیشه هم میرسی به هیچ وپوچ خودت...

سحر تو راهه و تو...دوباره بی تابی...چه مرگته دل من...چرا نمیخوابی؟!!!

نگو بهار چی شده...پرنده ی غمگین...:|

تو بستی چشماتو دنیام پر از تیتراژ پایان شد...جهان یه فیلم کوتاه بود که از چشم تو اکران شد...

تو شیرازه نگاه من بهار و سعدی و کافه...توی تهران قلب تو یکی لب هامو میبافه...

هوام ابری تر از اونه که تو اخبار میبینی...

دارم از پنجره میرم فقط دیوار میبینی...

من از این پرسه ها خسته...به رویاها بدهکارم...یه هدفون توی گوشامه خیابونا رو میشمارم!!! نه...امروزو نمیشناسم!ببین ماسیده لبخندم...زمان بی معنیه بی تو دیگه ساعت نمیبندم...

جهانم تلخه این روزا بشین چاییمو شیرین کن...توهم میزنم خوبم! توهم هامو تزیین کن...

 شخصیت منو با برخوردم اشتباه نگیر،

...شخصیت من چیزیه که من هستم

اما برخورد من بستگی داره به اینکه

        ..." تو " کی باشی

با تو، همه ی رنگهای این سرزمین مرا نوازش می کند

 با تو، آهوان این صحرا دوستان همبازی من اند

با تو، کوه ها حامیان وفادار خاندان من اند

با تو، زمین گاهواره ای است که مرا در آغوش خود می خواباند

و ابر، حریری است که بر گاهواره ی من کشیده اند

و طناب گاهواره ام را مادرم، که در پس این کوه ها همسایه ی ماست در دست خویش دارد

با تو، دریا با من مهربانی می کند

با تو، سپیده ی هر صبح بر گونه ام بوسه می زند

با تو، نسیم هر لحظه گیسوانم را شانه می زند

با تو، من با بهار می رویم

با تو، من در عطر یاس ها پخش می شوم

با تو، من در شیره ی هر نبات میجوشم

با تو، من در هر شکوفه می شکفم

با تو، من در هر طلوع لبخند میزنم، در هر تندر فریاد شوق می کشم، در حلقوم مرغان عاشق می خوانم و در غلغل چشمه ها می خندم، در نای جویباران زمزمه می کنم

با تو، من در روح طبیعت پنهانم

با تو، من بودن را، زندگی را، شوق را، عشق را، زیبایی را، مهربانی پاک خداوندی را می نوشم

با تو، من در خلوت این صحرا، در غربت این سرزمین، در سکوت این آسمان، در تنهایی این بی کسی، غرقه ی فریاد و خروش و جمعیتم، درختان برادران من اند و پرندگان خواهران من اند و گلها کودکان من اند و اندام هر صخره مردی از خویشان من است و نسیم قاصدان بشارت گوی من اند و بوی باران، بوی پونه، بوی خاک، شاخه ها ی شسته، باران خورده، پاک، همه خوش ترین یادهای من، شیرین ترین یادگارهای من اند.

بی تو، من رنگهای این سرزمین را بیگانه میبینم

بی تو، رنگهای این سرزمین مرا می آزارند

بی تو، آهوان این صحرا گرگان هار من اند

بی تو، کوه ها دیوان سیاه و زشت خفته اند

بی تو، زمین قبرستان پلید و غبار آلودی است که مرا در خو به کینه می فشرد

ابر، کفن سپیدی است که بر گور خاکی من گسترده اند

و طناب گهواره ام را از دست مادرم ربوده اند و بر گردنم افکنده اند

بی تو، دریا گرگی است که آهوی معصوم مرا می بلعد

بی تو، پرندگان این سرزمین، سایه های وحشت اند و ابابیل بلایند

بی تو، سپیده ی هر صبح لبخند نفرت بار دهان جنازه ای است

بی تو، نسیم هر لحظه رنج های خفته را در سرم بیدار میکند

بی تو، من با بهار می میرم

بی تو، من در عطر یاس ها می گریم

بی تو، من در شیره ی هر نبات رنج هنوز بودن را و جراحت روزهایی را که همچنان زنده خواهم ماند لمس می کنم

بی تو، من با هر برگ پائیزی می افتم

بی تو، من در چنگ طبیعت تنها می خشکم

بی تو، من زندگی را، شوق را، بودن را، عشق را، زیبایی را، مهربانی پاک خداوندی را از یاد می برم

بی تو، من در خلوت این صحرا، در غربت این سرزمین، در سکوت این آسمان، در تنهایی این بی کسی، نگهبان سکوتم، حاجب درگه نومیدی، راهب معبد خاموشی، سالک راه فراموشی ها، باغ پژمرده ی پامال زمستانم.

درختان هر کدام خاطره ی رنجی، شبح هر صخره، ابلیسی، دیوی، غولی، گنگ وپرکینه فروخفته، کمین کرده مرا بر سر راه، باران زمزمه ی گریه در دل من، بوی پونه، پیک و پیغامی نه برای دل من، بوی خاک، تکرار دعوتی برای خفتن من، شاخه های غبار گرفته، باد خزانی خورده، پوک، همه تلخ ترین یادهای من، تلخ ترین یادگارهای من اند

چه خوشبختی بزرگی ست بدبختی های کوچک ! روح های اندکی که از رنجهای حقير به ناله مي آيند، دردهای روزمره گرفتارشان ميکند ، قدر سعادت بزرگی را که خداوند نصيبشان کرده است نمي دانند . اينها از لذتهای روزمره و نعمتهای ريخته پاش هم غرق شور و شعف ميشوند . اين دنيا ، برای اين دلها بهشت است . کامی که با آب نبات شيرين مي شود چقدر آسان ميتواند خوشبخت باشد ...

جاهای خالی را پر کنید.

1)خدا.......................................................................................................!

2)من........................................................................................................!

3)تو..........................................................................................................!

4)نه..........................................................................................................!

5)آره.........................................................................................................!

                                                                                              طراح سئوالات:... :دی

چه اختیاری،چه کشکی؟!

نه به حرف ما باران میبارد...نه برف می ایستد...نه مرگ می ماند...

شبی دور،نه به خواست خود به دنیا می آییم

شبی دورتر،نه به خواست خود خواهیم رفت

چه اختیاری،چه کشکی؟!

ما تبعیدی گناهی بزرگیم

که از بوی سیب آغاز شد

و این جهان عمریست که سنگین و تلخ

                                                 از ما میگذرد

                                                در ما میگذرد...

چه اختیاری!

با این همه این جهان

این جهان،هیچه قشنگی ست...

تاپیرسالگی نامعلوم

تا فرصت ناپیدا...بی هیچ اختیاری...

ترنم باران،

پژواک صدایم بود،

وقتی که گفتم:

بی تو،

دلگیرم...

ذهنم

از تو،

پر است

و از همه خالی.

ولی،

کنارم،

از همه پر و

از تو خالی...

اوایل فیلم:     

اواسط فیلم:

آخر فیلم:

قیافه ی افراد در نظر من بعد از دیدن فیلم:

از تو به کجا شکایت ببرم ؟

این جا همه طرفدار تو هستند .

قلبم ،

روحم ،

قَلَمم ...!

به دوست داشتَنت مشغولم ...

همانند سربازی که سالهاست ؛ در مقرّی متروکه ،

بی خبر از اتمام جنگ ،

نگهبانی می دهد...!

گردی زمین را دوست دارم .

هر جای دنیا که باشی

شعرهایم ،

به سمتت ،

قِل می خورند !

بگذار هر چه نمی خواهند ؛

 بگوئیم .
بگذار هر چه نمی خواهیم ؛

 بگویند .
باران که بیاید،از دست چترها کاری بر نمی آید ،
ما اتفاقی هستیم که افتاده ایم...!

آدم برفی نشست و کم کم وا رفت

در بین تَرک های خیابان جا رفت

پرسید کسی چرا چنین آب شدی ؟

نالید که:  از  . . . از تو چه پنهان  . . . تا رفت  . . .

درد دارد…
وقتی با نسیمی برود…
کسی که به خاطرش به طوفان زده ای…

                     برای _{ڪـودڪـے} ڪـﮧ از سوراخ ڪـفشش...به زمستاטּ می نگرב !

من....................................................

حوصلم........................................................

سر....................................................................

رفته...........................................................................! تابستونم خداییش یه سری چیزای اعصاب خوردکن داره...مثل بیکاری و بیهودگی! کم کم دارم ایمان میارم به این که تکلیفم باخودم اصلا معلوم نیست!

اصلا حرف حساب من چیه...؟!؟!...

می گویند:

عشق خدا

به همه یکسانَ ستــ

ولی من می گویم:

مرا بیشتر از همه

دوستــ دارد

وگرنهـ

بهـ همهـ

یکی مثل تو می داد .

سلام دوستان...من یه وبلاگ جدید ساختم...اگه دوست داشتین ازش بازدید کنین!

اینم آدرسش:www.snow.rain.loxblog.com

...................ب..................

...................آ...................

..................ر..................

...................و.................

..................ن..................

......................................میخوام!!!.......................................چرا انقد آسمون صافه آخه؟!؟!؟...

اى دوست !

تو همان شقایق معروف شعر خوب سهرابى !

تا تو هستى زندگى باید کرد . . .

کاش می دانستم چیست، آنچه از چشم تو تا عمق وجودم

 جاریست...

این پست رو 100% واسه دل خودم گذاشتم... و نمیدونم نویسندش کیه...

.

.

.

به شانه هایم زدی...تا تنهاییم را تکانده باشی.به چه دل خوش کردی؟!...تکاندن برف از شانه های آدم برفی؟!!...

بام را برافكن ، و بتاب ، كه خرمن تيرگي اينجاست‌.
بشتاب ، درها را بشكن ، وهم را دو نيمه كن ، كه منم هسته اين بار سياه‌.
اندوه مرا بچين ، كه رسيده است‌.
ديري است‌، كه خويش را رنجانده ايم ، و روزن آشتي
بسته است‌.
مرا بدان سو بر، به صخره برتر من رسان ، كه جدا
مانده ام‌.
به سرچشمه «ناب» هايم بردي ، نگين آرامش گم كردم ، و
گريه سر دادم‌.
فرسوده راهم ، چادري كو ميان شعله و باد،دور از همهمه
خوابستان ؟
و مبادا ترس آشفته شود ، كه آبشخور جاندار من است‌.
و مبادا غم فرو ريزد، كه بلند آسمانه ي زيباي من است‌.
صدا بزن ، تا هستي بپا خيزد ، گل رنگ بازد، پرنده
هواي فراموشي كند.
ترا ديدم ، از تنگناي زمان جستم . ترا ديدم ، شور عدم
در من گرفت‌.
و بينديش ، كه سودايي مرگم . كنار تو ، زنبق سيرابم‌.
دوست من ، هستي ترس انگيز است‌.
به صخره من ريز، مرا در خود بساي ، كه پوشيده از خزه
نامم‌.

بروي ، كه تري تو ، چهره خواب اندود مرا خوش است‌.
غوغاي چشم و ستاره فرو نشست‌، بمان ، تا شنوده آسمان ها
شويم‌.
بدر آ، بي خدايي مرا بياگن‌، محراب بي آغازم شو.
نزديك آي‌، تا من سراسر «من» شوم‌.

بشر یک"بودن" است،در صورتیکه انسان"شدن"است...

برگرد خونه حتی اگه باخبر باشی تنها دل خودت برای توشور میزنه!!!

الف ب پ ت ث ج چ ح د ذ هنوزم همونیم که بودیم پارسال...!

ر ز ژ س ش ص ض ط ظ هنوزم نمی دونیم ما الفبا...!

من دیدم تو را که لبخند میزدی به احساس های من...

من شنیدم که هزار بار می گفتی: دوستت دارم

من احساس کردم کاملا احساس کردم که...

دست های لرزانم را گرفتی و...تابستان شدم!

من دیدم و شنیدم و کاملا احساس کردم...من...

این فلسفه ی بیدار شدن از خواب عجیب مرا اذیت می کند!!!

وقتی کمتر سزاوارم بیشتر به من مهر بورز آخر آن زمان نیازمندترم...